عشق پیری شعر

عشق   پیری

عشق   پیری  گر بجنبد  شاعری  گل می کند               آدم  با   هوش  را  پر حرف  و هم  خل  می کند

پیر اگر عاشق شود چون طفل نادان  می شود              عقل  او   ضایع  و  گفتارش    فراوان  می شود

بی خبر     از  حال  خود   فکر  جوانی   می کند             گاه  و   بی   گاه   ادعای    قهرمانی    می کند

همچو   شخص تشنه لب دلخوش زدیدار سراب             پنبه  دانه خوردن  و  همچون  شتر  هنگام خواب

پیری  و  دلدادگی  رسوایی  و  خون   دل است               پند دوست و طعنه دشمن بر او بی حاصل است

عشق  پیری  حاصل  آن  نیست  غیر درد و رنج               فی  المثل  کوبیدن  پتک  است  بر  فولاد  سرد

پای   لرزان   عقل   ضایع   با  سر و  موی  کچل             گه  به  گه   آواز  خوانی  چون خروس  بی  محل

می نماید   صحبت   پرت   و   پلا   از  حد  فزون             بی   جهت  بی  محتوا   بی  وقفه  تا  حد جنون

یک زمانه  مرثیه گو  گاهی غزل خوان می شود             لحظه ای  خوشحال و خندان گاه گریان می شود

پیری و عاشق شدن اتش به جان افتادن  است             دارو  و درمان آن  هم  عاقبت  جان   دادن  است

دل  سپردن ساده  اما دل  بریدن ساده نیست               سوختن  در  عشق  دلبر  قصه و  افسانه نیست

عشق  پیری  باعث  رسوایی و  بدبختی است               باعث رنج و  عذاب  و  مشکلات و سختی است

راست   گویم   عاشقی  امید  و  نور  دل   بود               گر نباشد  برکت  عشق   زندگی  مشکل  است

جمله ای  زیبا  بود   دلکش  و   افسونگر  است             بگذرم   از   پیر   و   برنا   لطف   حی  داور  است

شعر می گوید عطائی عاشق و دلبسته است               شعر خوب و پنبه دانه زین  گروه  و  دسته  است

                                     سراینده : روستای استاد- فخرالدین عطائی        6/9/1385